نكات تفسيري جزء بيست و هفتم
َبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۱۳﴾ الرحمن
جن و انس را خطاب مي‌كند و درصدد اقرار گرفتن از آنهاست كه پيرامون نعمتهاي الهي بينديشند و ولي نعمت خود و لطف و كرم او را درك كنند و شكرش را به جا آورند.
اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانشَقَّ الْقَمَرُ ﴿۱﴾ سوره قمر
اشاره به دو حادثه مهم دارد يكي نزديك شدن قيامت كه عظيم ترين دگرگوني را در عالم آفرينش به همراه دارد و سرآغازي براي زندگي نوين درجهان ديگر است و حادثه ديگر شق القمر است كه به پيشنهاد مشركين مكه و قبل از هجرت به وقوع پيوست كه هم دليلي بر قدرت و عظمت خدا و هم نشانه اي از صدق دعوت پيامبر گرامي است. ذكر اين دو حادثه توام با هم بخاطر آنست كه اصولا ظهور پيامبر اسلام خود نشانه اي از نزديكي قيامت است بعلاوه آنكه شكافتن ماه دليلي است بر امكان به هم ريختن نظام كواكب و نمونه كوچكي از حوادث عظيمي كه در آستانه قيامت رخ مي دهد.
فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ مَلِيكٍ مُّقْتَدِرٍ ﴿۵۵﴾ سوره قمر
متقين علاوه بر مواهب و پاداشهاي مادي از پاداشهاي معنوي بهرمندند و آن جايگاه صدق است كه هيچگونه باطل و بيهودگي در آن راه ندارد و سراسر حق است و تمام وعده‌هاي خدا درباره بهشت در آنجا تحقق مي‌يابد و صدقشان آشكار مي شود بعلاوه جايگاه آنها در جوار قرب خداست، آن هم خداي مالك و مقتدر كه هر گونه نعمت و موهبتي در قبضه قدرت اوست و نهايت پذيرايي را از مهمانش مي‌كند.
اسْتَحْوَذَ عَلَيْهِمُ الشَّيْطَانُ فَأَنسَاهُمْ ذِكْرَ اللَّهِ أُوْلَئِكَ حِزْبُ الشَّيْطَانِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ الشَّيْطَانِ هُمُ الْخَاسِرُونَ (19) مجادله
منافقان مغرور و دروغگو كه همه همتشان دنياست دربست تحت اختيار شيطانند و بكلي خدا را فراموش كرده‌اند، لذا نه تنها منحرف مي‌شوند بلكه در زمره شياطين در مي‌آيند و به گمراه ساختن ديگران همت مي‌گمارند.